Article

13.06.2016

De Pensioentoren: 50 jaar oud en superzuinig

De Zuidertoren in Brussel, betere bekend als de Pensioentoren, dateert al van 1964. Toch is het vandaag een van de meest energiezuinige kantoortorens van het land.

De Zuidertoren (150 meter, 36 verdiepingen, 41.000 m² nuttige oppervlakte, 1.670 personeelsleden) is het hoogste gebouw van België. De buitenschil - een glasgevel - werd twintig jaar geleden al vernieuwd. Toch was er nog ruimte voor besparing, hoopten ze bij de Rijksdienst voor Pensioenen (RVP).

In 2008 richtte facility management samen met Veolia, dat de technische installaties beheert, een Energy Team op. Dat team voerde een energie-audit uit en slaagde er vervolgens in om de energiefactuur en de CO2-uitstoot drastisch terug te schroeven. Hoe hebben ze dat gedaan?

Marc Leunens (facilitair manager RVP): “We hebben de noodtrap, die tot de 36ste verdieping loopt, geïsoleerd en de medewerkers op het hart gedrukt om de lichten en de pc’s uit te schakelen wanneer ze vertrekken. Maar het grootste verschil hebben we gemaakt door de verwarming en afkoeling anders aan te pakken. Daardoor daalde het elektriciteitsverbruik op vier jaar tijd met 29% en het stookolieverbruik zelfs met 37%: we zakten van 760.000 liter in 2009 naar 443.000 liter in 2013. Alles samen konden we meer dan 6.000 ton CO2-uitstoot vermijden - dat is de gemiddelde uitstoot van 1.600 huishoudens.”

Een kantoortoren wordt traditioneel met stookolie verwarmd. Zeker in het tussenseizoen zijn de drie stookolieketels van de Pensioentoren ‘overkill’, zegt Marc Leunens:

“In het voorjaar en het vroege najaar volstaat het vaak om ’s morgens eventjes te stoken en dan niet meer. Daarom hebben we twee extra verwarmingsbronnen geïnstalleerd. De eerste is een warmtekrachtkoppeling. De motor wordt aangedreven door gas en produceert zowel elektriciteit als warmte. We gebruiken die twee zo veel mogelijk tegelijk. De stroom gaat naar de servers in onze dataroom, want die moeten constant draaien. De warmte gebruiken we in het tussenseizoen om te verwarmen. Extra voordeel: voor warmtekrachtkoppeling konden we rekenen op groenestroomcertificaten.

Een tweede nieuwe bron zijn twee warmtepompen. Ze draaien op groene elektriciteit. Een van de twee is een hogetemperatuurwaterpomp - de eerste in zijn soort in een Europees kantoorgebouw. Dankzij die nieuwe systemen kunnen we veel langer wachten om onze stookolieketels in gang te steken.”

Permanente zoektocht

Het Energy Team blijft verder zoeken naar energiewinst. Dat wordt wel steeds moeilijker, geeft Marc Leunens toe:

“We zoeken uit of we kleinschalige windturbines op het dak kunnen plaatsen. Onze toren is een van de vijf meest geschikte plaatsen in Brussel om zoiets te doen. Daarnaast zijn we bezig met een kleine studie naar ledverlichting. Het probleem is dat we onze lampen 15 jaar geleden al eens vervangen hebben door spaarlampen. Als we die nu allemaal vervangen door ledlampen, dan hebben we ofwel te veel lichtopbrengst, ofwel moeten we het aantal verlichtingsarmaturen verminderen. Maar dan zouden we ook de plafonds moeten aanpassen. Dat wordt zeer duur, zeker in combinatie met die prijzige ledlampen.

In elk geval blijven we zoeken. We willen heel graag het EMAS-certificaat behouden dat we in 2008 behaald hebben. Zo’n ‘Eco-Management and Audit Scheme’ is een Europees managementinstrument voor organisaties die continu op zoek gaan naar betere milieuprestaties.”

Energieprestatiecontract: de truc van de huurder

Het is de huurder die de energiefactuur betaalt. Waarom zou de verhuurder of de externe installatiebeheerder dan willen investeren in zuiniger systemen? Het kost hem geld en het brengt niets op. De truc van de huurder? Het energieprestatiecontract. Marc Leunens legt uit:

“Je neemt een referentiejaar voor het verbruik, waarbij je wat bijstuurt voor de zeer koude en zeer warme dagen. Wij hebben daarvoor een weerstationnetje op het dak staan, maar je kunt dat ook via het KMI nagaan. Verbruiken we minder energie dan dat referentiejaar om de afgesproken comforttemperatuur te bereiken, dan betalen wij een lagere factuur. De winst delen we met onze dienstverlener. Verbruiken we meer, bijvoorbeeld door een minder goede afregeling van het systeem, dan betaalt de dienstverlener het verschil terug. Door dat bonusmalussysteem heeft die laatste een financiële stimulans om mee te werken aan een zo zuinig mogelijk gebouw.”

Article

13.06.2016

Overheid en social profit kunnen duurzaamheid promoten via aankoopbeleid

De aankopen van de openbare sector zijn in Europa goed voor 19% van het bnp. Die aankoopkracht is een vaak onderbenut breekijzer om de economie duurzamer te maken.

Publieke organisaties hebben samen een enorme koopkracht. Die kunnen ze gebruiken om de hele economie op een duurzamer pad te sturen. Dat gebeurt nog te weinig, vindt Mieke Pieters. Ze werkte lang als strategisch aankoopexpert bij de Stad Gent en organiseerde vorig jaar de conferentie Ecoprocura. Tegenwoordig geeft ze met The Global Picture training en advies over duurzaam aankoopbeleid, facility management en ketenbeheer.

Mieke Pieters: “De overheid is, samen met de social profit, een reus op lemen voeten: het potentieel is enorm, maar het wordt nog bijna niet gebruikt. Nochtans kun je via je aankoopbeleid duurzame doelstellingen realiseren zonder extra geld uit te geven.”

Duurzaamheidscriteria in een overheidsopdracht plakken is maar de eerste stap op de ladder van een matuur aankoopbeleid. Volgende stap is de ontwikkeling van een aankoopstrategie. Dat kan relatief eenvoudig, op voorwaarde dat de organisatie een duidelijke strategie heeft. Mieke Pieters:

“Dat kan bijvoorbeeld zijn: tegen 2020 willen we onze CO2-uitstoot met 20% terugdringen. Maar het kan ook zijn: we willen de sociale economie stimuleren. Het is dan aan de aankoopafdeling om de strategie van de organisatie naar aankoopdoelstellingen te vertalen.”

Reële behoeften, doordachte bestekken

Een duurzaam aankoopbeleid start niet met de vraag ‘Wat willen we aankopen?’, maar met de vraag ‘Wat hebben we echt nodig?’. Zonder nadenken de 50 benzinewagens van de vloot vervangen door 50 hybride wagens, is niet de goede weg, legt Mieke Pieters uit:

“Stel je eerst de vraag of de organisatie wel 50 wagens nodig heeft. Als je ze efficiënt inzet, heb je misschien genoeg aan 25 wagens. Die mogen dan op het vlak van duurzaamheid echt state of the art zijn en wat meer kosten. Of je kunt voor een deel overstappen naar autodelen. Of het gebruik van de elektrische fiets stimuleren; 80% van de duurzaamheidsimpact heeft te maken met nadenken over wat je echt nodig hebt. Die oefening kun je evengoed maken voor computers, bureaumaterieel, ...”

Met behulp van goed doordachte bestekken kunnen overheidsorganisaties en social-profitinstellingen ook hun leveranciers op het duurzame pad zetten. Voor zo’n organisaties rijden er elke dag honderden bestelwagens rond met papier, maaltijden, linnengoed, ... Geef de leverancier met de meest duurzame wagenvloot extra punten en je bent alweer een eind opgeschoten.

Mieke Pieters: “Hetzelfde gaat op voor andere duurzaamheidscriteria. Een hot topic is bijvoorbeeld duurzaam ketenbeheer. Geen enkele stad wil horen dat de kasseistenen voor haar straten door kinderen gekapt worden, net zoals een ziekenhuis graag heeft dat de werkkledij in menswaardige arbeidsomstandigheden geproduceerd is.

Of neem het thema van de sociale tewerkstelling. Als overheid kun je een deel van je kansenbeleid realiseren via overheidsopdrachten. Als er bijvoorbeeld een nieuwe school gebouwd wordt, kun je een tewerkstellingsclausule in je bestek opnemen. Daarin verbindt de aannemer zich ertoe om een afgesproken aantal jongeren uit de werkloosheid te halen, op te leiden en een contract te geven als ze goed zijn. Vaak gaat het om knelpuntberoepen, dus die werkgever heeft daar zeker ook wat aan.

Je kunt een aannemer ook vragen om voor bepaalde arbeidintensieve, repetitieve taken een beroep te doen op de sociale economie. Die medewerkers kunnen dan bijvoorbeeld de werf voorbereiden voor de eigenlijke schildersploeg komt en achteraf weer opruimen.”

Duurzame normen

Die nieuwe ideeën rond duurzaamheid veroorzaken een revolutie in de aankoopwereld. In 2016 of 2017 komt er bijvoorbeeld een nieuwe ISO-norm rond duurzame aankopen (ISO 20400). CPO’s (chief procurement officers) van grotere organisaties zullen, geruggensteund door hun aankoopploeg en in overleg met het management, wel snel bijbenen. Maar wat met de aankopers in een gemeente of een andere kleinere organisatie? Daar creëer je best een team rond die aankoper, vindt Pieters:

“De mensen van die ploeg moeten bepalen wat de strategie en de doelstellingen zullen zijn, dat kan die aankoper niet alleen. Een tweede mogelijke piste is je aansluiten bij een grotere aankoopgroep. Steeds meer kleinere gemeenten doen hun aankopen samen met steden, die wel een goed uitgebouwde aankoopploeg hebben. Door die gezamenlijke slagkracht kun je een duurzaam aankoopbeleid voeren tegen de beste prijs.”

5 quick wins

  1. Geef in bestekken voorrang aan leveranciers met een moderne, ecologische vloot.
  2. Stap over op recycleerbare verpakkingen die de leverancier weer meeneemt.
  3. Koop producten met duurzame labels (FSC of PSC, Ecolabel, Max Havelaar, Fair Trade, ...).
  4. Kies voor ecologische verf en voor schildersbedrijven die inzetten op kansengroepen.
  5. Meet wat je al gedaan hebt (energiebesparingen, overstappen van meerdere individuele printers naar een gemeenschappelijke multifunctionele printer, ...) en communiceer dat ook. Zonder communicatie bestaan duurzame ingrepen niet en kun je ook geen draagvlak creëren.
Article

13.06.2016

Bottom-up duurzaamheid: de comeback van de coöperatieve

Niet alle zegen komt van boven. Ook bottom-up broeit er van alles. Burgers komen zelf met vernieuwende, duurzame initiatieven op de proppen. Hoe speel je daar als overheid op in?

Autodelen, gemeenschapslandbouw, cohousing, sociale fietsateliers, voedselteams die collectief bij de boer kopen, gemeenschappelijke moestuintjes, buurtbewoners die samen in een windturbine investeren, … Stuk voor stuk zijn het transitie-ideeën waarmee burgers zelf op de proppen komen. De rode draad is het coöperatieve gedachtegoed. Zeker in de wat grotere steden wordt er volop mee geëxperimenteerd. Bottom-up dus. Hoewel?

“In de praktijk zit er soms ook wat top-down bij. Veel van die initiatieven worden immers mee in gang gezet door mensen die voor de lokale overheid werken”, weet Thomas Block, docent duurzaamheid en governance aan de Universiteit Gent. “Ze dragen twee petten. Dat zorgt soms voor verwarring. Op een overleg weten ze soms niet meer of ze daar als burger of als ambtenaar zitten. Ze kunnen ook in conflict komen met het bestuur of andere stadsdiensten. Neem bijvoorbeeld het project van de leefstraten, waarbij bewoners met steun van de stad zelf tijdelijk een autovrije ‘droomstraat’ creëren. Wat gebeurt er als een minderheid van de buurt niet mee wil? Moet je als overheid dan doordrijven? En wat doe je als de brandweer dwarsligt?”

Sommige burgerinitiatieven doven snel uit, andere slaan wel aan. Autodeelsystemen als Cambio groeien bijvoorbeeld als kool. Wat maakt een beweging succesvol? Verschillende factoren spelen een rol, zegt Thomas Block:

De rol van de burgers

Rode draad bij veel duurzame burgerinitiatieven is de coöperatieve gedachte: mensen bundelen de krachten en voelen zich sterk genoeg om de dingen anders aan te pakken. Voor de initiatiefnemers zelf is het sociale aspect soms zelfs belangrijker dan het duurzaamheidsverhaal. Ze willen niet altijd in de eerste plaats de aarde redden, maar vinden er plezier in om de dingen eens anders aan te pakken. 

De rol van de overheid

Voor een stad of gemeente is het niet altijd duidelijk of en hoe ze duurzame burgerinitiatieven moet ondersteunen. Een financieel duwtje is welkom, het delen van knowhow ook. Maar het is zelden een goed idee om het initiatief helemaal over te nemen en zelf te beheren. De stad of gemeente moet het een beetje durven los te laten, de mensen hun ding laten doen. Ze onderdrukt liefst ook de neiging om een passe-partoutoplossing te ontwikkelen. Elk initiatief ontstaat in een eigen context en vergt een aparte aanpak. Het is maatwerk. 

De rol van de beleidsondernemers

In het jargon heten ze policy entrepreneurs. Beleidsondernemers zijn politici, ambtenaren of burgers die zich als bevlogen ondernemers gedragen. Ze zien opportuniteiten, zetten een uitgebreid netwerk in, verbinden burgers en overheidsdiensten en engageren zich onvermoeibaar. Ze weten bovendien welke beleidspaden er bewandeld moeten worden om iets gedaan te krijgen. 

De maturiteit van het project

Het initiatief moet ‘matuur’ genoeg zijn om in te spelen op de barsten die in een groot systeem ontstaan zijn. Neem opnieuw het mobiliteitssysteem, historisch gemaakt op maat van de individuele autobezitter. De barsten in het systeem zijn bekend: fijn stof, fileleed en lawaai, en op een hoger niveau de klimaatopwarming en de uitputting van de grondstoffen. Autodelen buit die barsten uit en biedt een alternatief aan waar steeds meer burgers wel wat in zien. Het systeem is zelfbedruipend. De lokale overheid draagt haar steentje bij door parkeerplaatsen te reserveren op cruciale locaties en door zelf in het systeem te stappen.

Thomas Block plaatst weliswaar twee voetnoten bij al dat coöperatief voluntarisme:

  • Zelfs een succesvol initiatief kan de ‘gevestigde orde’ niet altijd aan het wankelen brengen. The powers that be zijn niet alleen ‘de industrie’ of ‘het grootkapitaal’, maar ook de burgers zelf. Lokaal, biologisch en seizoensgebonden eten slaat aan bij een deel van de bevolking. Maar veel meer consumenten blijven vinden dat aardbeien en boontjes het hele jaar door in de supermarktrekken moeten liggen.
  • De burgers die zich in coöperatieve initiatieven engageren, behoren meestal tot de blanke, progressieve en kritische middenklasse. Een minderheid van de bevolking, dus.

Lokaal en globaal winnen aan macht

In veel beleidsdomeinen wordt de macht van de natiestaten uitgehold. Met duurzaamheid is het niet anders. Lokale overheden en globale instituten winnen aan macht:

Meer macht voor de burgemeesters

Natiestaten zijn te groot om directe democratie mogelijk te maken. Bovendien blokkeren ze internationale samenwerking, omdat ze geen gezag over hun grondgebied uit handen willen geven, stelt de Amerikaanse politicoloog Benjamin Barber. Daardoor staan ze in de weg van oplossingen voor grensoverschrijdende problemen, zoals de opwarming van de aarde.

In zijn boek If Mayors ruled the World beschrijft Barber hoe steden wel de troeven hebben om globale problemen aan te pakken. Los Angeles heeft zijn CO2-uitstoot bijvoorbeeld nu al met 20% teruggedrongen, terwijl de VS als natie veel minder ver staat. Ook veel andere steden stellen zichzelf ambitieuzere streefdoelen op het vlak van CO2-reductie dan andere overheden.

Nu al zoeken veel steden samen met andere steden naar oplossingen voor problemen, in allerlei netwerken en organisaties zoals Eurocities. Dat mag nog verder gaan, vindt Barber. Hij pleit voor een wereldwijd parlement van burgemeesters met 300 zetels, waarbij de deelnemende steden wisselen en drie keer per jaar samenkomen om (niet-bindende) voorstellen goed te keuren.

“Steden zouden meer bewegingsruimte moeten krijgen, zowel op financieel als juridisch gebied”, vertelt Barber in een interview met het Nederlands journalistiek onlineplatform De Correspondent. “Steden hebben gemiddeld meer gemeenschappelijk dan landen. Als Duitsland groeit, wordt Polen kleiner. Als Berlijn groeit, heeft Krakau daar geen last van. Ik zie New York sneller samenwerken met Moskou dan Obama met Poetin.”

Meer macht voor Europa en globale instituten

Een sterk orgaan dat wereldwijd dingen kan afdwingen? De VN komt in de buurt, maar het nadeel is dat het een klein groepje spelers is dat beslist. Dichter bij huis worstelt de Europese Unie met een democratisch deficit dat nog groter is dan dat van de natiestaten. Maar net dankzij de afstand tussen de Europese instellingen en de Europeanen kan de EU soms onpopulaire, maar duurzame maatregelen doordrukken. Denk maar aan de mestproblematiek. Het mechanisme is bekend: nationale politici ‘vragen’ Europa om strengere milieu- en andere normen op te leggen, waarna ze aan de burgers kunnen zeggen: ‘Het moet van Europa’.

Article

13.06.2016

Hoe duurzaam is duurzaam?

Duurzaamheid is vaak een kwestie van perceptie, en uiteraard spelen er ook economische belangen mee. Enkele “duurzaamheidstoppers” onder de loep:

Elektrische wagens

Een auto op batterijen is minder vervuilend dan een auto met een brandstofmotor – toch als de elektriciteit niet in een bruinkoolcentrale werd opgewekt. Maar een echte transitie op het vlak van mobiliteit vergt naast die technologische revolutie ook een gedragsverandering.

De winst die technologische vooruitgang levert, wordt immers vaak tenietgedaan door hogere consumptie. Het rebound effect, heet dat in het jargon. Alle klassieke auto’s vervangen door evenveel elektrische exemplaren is ook milieubelastend en lost het fileprobleem niet op. Veilige fietspaden, comfortabel en betaalbaar openbaar vervoer en systemen van autodelen doen dat wel. Een ander voorbeeld van het rebound effect: de opbrengst van zonnepanelen gebruiken om het zwembad te verwarmen of om ’s nachts de hele tuin met kunstlicht te verlichten.

Korte keten?

Stadslandbouw, voedselkilometers beperken, plaatselijke productie, ... de korte keten is een hype. Het is inderdaad een eenvoudige manier om duurzamer te produceren en te consumeren, maar daarom niet de alleenzaligmakende oplossing. In de korte keten gooi je bijvoorbeeld het kind van de fair trade met het badwater weg.

De uitdaging hier: een lange keten creëren die sociaal rechtvaardig én ecologisch duurzaam is. Niet makkelijk, maar je kunt wel meer duurzame doelstellingen afvinken. Als de boeren en handelaars in het Zuiden een correcte prijs krijgen voor bananen, koffie en chocolade en als de milieu-impact van het transport minimaal blijft, heb je ook een duurzaam systeem.

Anderzijds: met garnalen uit de Noordzee van en naar Marokko varen om ze daar te laten pellen, is niet duurzaam - zelfs al worden de pellers er correct voor betaald. Tip voor wie ze zelf wil pellen: kopje eraf draaien, enkele schaaltjes verwijderen, op de staart knijpen en klaar! 

 

Article

08.03.2024

Klikt uw onderneming ook de energieprijs vast?

De prijs van energie heeft de afgelopen jaren zowel hoge pieken als diepe dalen gekend. Dat jojo-gedrag baart heel wat ondernemers zorgen. BNP Paribas Fortis staat ook hier klaar om u stabiliteit te bieden.

De prijs van energie beheersen: het kan bijna niet anders, of ook in uw onderneming was dat de afgelopen jaren een terugkerende zorg. We komen uit een periode waarin die energieprijzen zeer volatiel geweest zijn, met zowel hoge pieken als diepe dalen. Dat jojo-gedrag maakte heel wat ondernemers ongerust en zorgde in sommige gevallen voor enorme extra kosten. Toch is er een, bij ondernemers vaak minder gekende, manier om op dat vlak aan risicomanagement te doen. BNP Paribas Fortis staat ook hier klaar om u te begeleiden.

Slingerbeweging

De energieprijzen hebben er de afgelopen jaren een dolle rit opzitten. In de nasleep van de invasie in Oekraïne stegen ze naar ongekende hoogten. De gasprijzen stegen tot 300 euro per Mwh, terwijl de prijs in de jaren ervoor rond 10 à 15 euro per Mwh schommelde. De elektriciteitsprijzen stegen tot meer dan 600 euro per Mwh. In de jaren daarvoor bedroeg die prijs amper 50 euro per Mwh.

Crisismanagement

De energiecrisis van 2022 joeg een schokgolf door de bedrijfswereld. Vooral in energie-intensieve sectoren als de metaalnijverheid of de chemie bleek hoe cruciaal betaalbare energie is voor het voortbestaan van veel ondernemingen. Zij die zelfvoorzienend waren in hun energiebehoefte, overleefden de storm beter. Het belang van risicomanagement kwam in de energiecrisis duidelijk naar voren. Ondernemingen wilden hierin, zoals de wetgever het stelt, handelen als een ‘voorzichtig en redelijk persoon’. Ze fixeerden hun energieprijzen en kwamen zo nagenoeg ongeschonden uit de crisis. Anderen konden op een bepaald moment alleen maar hopen dat de energieprijzen weer omlaag zouden gaan.

‘Never waste a good crisis’ wordt als slagzin regelmatig gebruikt. Voor deze energiecrisis mogen we die uitdrukking nog eens van onder het stof halen. Het is boeiend om te zien hoe ondernemingen hun energievoorziening zelf in handen nemen. Vooral de opkomst van PPA’s - Power Purchase Agreements - is opmerkelijk. Een PPA is een stroomafnameovereenkomst tussen een elektriciteitsproducent en een afnemer.

Risicobeheer

“Zo krijgen we bij BNP Paribas Fortis de laatste jaren almaar meer vragen van ondernemingen die eraan denken om hun energieprijzen financieel vast te klikken. In zo’n scenario betaalt u als ondernemer de variabele prijs aan de energieleverancier. Met de bank klikt u een prijs vast, via een zogenaamde financiële swap. Dergelijke financiële swaps worden ook gebruikt om andere grondstoffen (metalen, olieproducten,..) in te dekken.”

Mattias Demets, Commodity Derivatives Sales bij BNP Paribas Fortis

Ook op het vlak van risicomanagement zetten ondernemingen grote stappen vooruit. De energieprijzen vastklikken, was vaak de taak van het management. Die zagen die onderhandelingen met de energieleveranciers als een extra opdracht in hun waaier aan verantwoordelijkheden. Maar sinds de energiecrisis zien we dat ondernemingen zich almaar sterker professionaliseren. Het managen van energieprijzen is nu echt een functie op zich. Ondernemingen denken meer en meer na over de juiste strategie om hun kosten te beheren, waaronder de energieprijzen vallen. De manier waarop, en zeker ook het moment waarop ze energieprijzen vastklikken, evolueerde zo meer dan ooit tot een weloverwogen beslissing, die toelaat om marges te beschermen in geval van stijgende prijzen.

Zo krijgen we bij BNP Paribas Fortis de laatste jaren almaar meer vragen van ondernemingen die eraan denken om hun energieprijzen financieel vast te klikken. In zo’n scenario betaalt u als ondernemer de variabele prijs aan de energieleverancier. Met de bank klikt u een prijs vast, via een zogenaamde financiële swap. Dergelijke financiële swaps hebben als doel risicomanagement. Ze worden ook gebruikt om andere grondstoffen (metalen, olieproducten,..) in te dekken. Een financiële swap oogt in eerste instantie misschien wat complex, maar is in feite niet zo’n ingewikkelde transactie. Er zijn natuurlijk ook andere structuren beschikbaar, afhankelijk van uw noden.

Hier komt de voorzichtige en redelijke persoon weer om het hoekje kijken. Want of u als ondernemer nu opportuniteiten zoekt om slim te investeren, of mogelijkheden bekijkt om uw energiekosten te beheersen: uiteindelijk gaat het om twee kanten van dezelfde medaille. BNP Paribas Fortis denkt voor u als ondernemer niet alleen na over investeren, maar ook over manieren om u te helpen belangrijke kosten zoals die van energie slim en veilig te managen.

Blijvende daling?

Op welke manier ondernemingen hun energieprijzen ook wensen vast te klikken, de marktcontext is heel interessant op dit moment. De industrie in Europa gaat door zwaar weer. Toch beleeft de economie een soft landing – een vertraging, zonder echte recessie. Die drijft op dit moment de lage gas- en elektriciteitsprijzen. We hebben bovendien een milde en winderige herfst en winter achter de rug. Energieproducenten wekten de afgelopen maanden historisch veel elektriciteit op uit hernieuwbare bronnen.

Niets zegt dat de prijzen niet nog verder zullen dalen. Europa importeert, meer dan ooit, LNG vanuit de Verenigde Staten. Zowel de prijs van Amerikaans gas, als de kosten om het naar hier te vervoeren, daalden de afgelopen maanden enorm. In meer dan 65% van de ontwikkelde landen worden binnenkort verkiezingen georganiseerd; de geopolitieke toestand (Oekraïne, Israël, Taiwan) kan op zijn beurt voor volatiliteit zorgen.

Voorzichtig

Zowel de gas- als de elektriciteitsprijzen zijn de afgelopen twee jaar niet meer zo laag geweest. De markt maakt zich momenteel niet te veel zorgen. Maar de energiecrisis van 2022 toonde aan dat we altijd op onze hoede moeten zijn. Uw energieprijs vastklikken, is niet alleen vaak de meest kostenbesparende tactiek, maar levert u als ondernemer ook bescherming op in tijden van toenemende volatiliteit.

Wenst u hierover meer informatie? Contacteer dan uw relatiebeheerder.

Discover More

Contact
Close

Contact

Zou u onderstaande vragen kunnen beantwoorden? Zo kunnen wij uw aanvraag sneller en op een meer geschikte manier behandelen. Alvast bedankt.

U bent zelfstandige, oefent een vrij beroep uit, start of leidt een kleinere, lokale onderneming? Ga dan naar onze website voor professionelen.

U bent particulier? Ga dan naar onze website voor particulieren.

Is uw onderneming/organisatie klant bij BNP Paribas Fortis?

Mijn organisatie wordt bediend door een Relationship Manager:

Uw boodschap

Typ de code die in de afbeelding wordt getoond:

captcha
Check
De Bank verwerkt uw persoonsgegevens overeenkomstig de Privacyverklaring van BNP Paribas Fortis NV.

Bedankt

Uw bericht is verzonden.

We antwoorden u zo snel mogelijk.

Terug naar de huidige pagina›
Top